De Vrije Vogel En Zijn Kooien

Ik moet zeggen dat ik erg dol ben op eufemismen. Daar is in dit boek gelukkig ook voldoende sprake van, maar toch kostte het me hier en daar enige moeite om ze te ontwaren. Eufemismen zijn tenslotte enorm tijdgevoelig, en aangezien dit boek niet echt van gisteren is…

Hoe dan ook, we volgen in dit boek Anton Wachter op z’n schouder, die vooral in zijn hoofd vrijwel continu de strijd aan lijkt te gaan met zijn kompaan Max Mees. Samen doen ze aan ‘scharrelen’ of, ‘met meisjes lopen’. Geweldig. Bij elk meisje wordt opnieuw gekeken, of er niet wat te versieren valt. Het heerlijke aan de tijd waarin dit boek geschreven is, is de dubbele boodschap die een heel beleefd zinnetje als ‘lekker weertje, niet?’ met zich meebrengt. De gedragscode was minder pompeus, veel subtieler, meer ontwikkeld ook. Het in vervoering raken van een stuk van Brahms of Beethoven, bijvoorbeeld. Kom daar nu nog maar eens om! Emotionele muziek is niet echt hip of populair, het moet vooral knallen, herrie maken.
Nee, dan Anton Wachter, die het piano oefenen van het bovenbuurmeisje moet zien te overleven. Zonder hoofdtelefoon, iPad of wat ook, om zichzelf ondertussen af te leiden. En anders gaat hij wel een straatje om. Een zalige wandeling door het studentikoze Amsterdam uit de jaren 50 zo’n beetje, toen kamers aan de Overtoom, de P.C.Hooft etc, zowaar nog optabel waren!

Ondertussen is Anton Wachter een ontzettend ondeugend stuk vreten. Hij valt eigenlijk niet eens op de dochters van z’n hospita, maar omdat ze in hetzelfde huis wonen, vindt hij ze op den duur wel de moeite waard. BEIDEN, ja. En dan verbaasd zijn, dat ze elkaar met een paraplu aanvallen! En toch volhouden.

Vrouwvriendelijk is het boek niet echt. Hoewel ik goed kan begrijpen dat hogere educatie destijds nog niet echt prioriteit nummer 1 was voor jongedames, lijkt de verwachting van Anton Wachter die kant ook niet uit te gaan. De namen uit het boek (Fietje gaat nog wel) -Clasina, tante Bertha- doet ook suggereren dat de schrijver zelf de vrouwen (althans, die hij gecreëerd had) meer als koeien zag. Sexy zijn ze niet, die namen.

Doch het lezen beslist waard, want meneer Vestdijk houdt wel van grapjes 🙂