Lieveling, Kim van Kooten

Leest weg als een trein, vooral doordat het is geschreven vanuit het perspectief van een meisje dat opgroeit met een stiefvader die zijn handen niet thuis kan houden.
Op zichzelf al een drama. Een meisje dat uit haar vertrouwde omgeving wordt weggetrokken en het moet hebben van haar moeders grillen, die eruit lijken te bestaan dat ze kan shoppen tot ze een ons weegt: dat beloofd niet veel goeds.

Hoewel er op een goed moment hoop aan de horizon gloort als eindelijk duidelijk wordt wat er met dat kleine meisje gebeurd is, wordt op de laatste pagina toch je hoop keihard de grond in geboord.
Dit is eveneens wat er zomaar overal zou kunnen gebeuren.

Zelf heb ik net zo’n boek geschreven, althans: met hetzelfde soort onderwerp.
Het was daarom heel interessant om te lezen hoe Kim zich in het hoofd van het slachtoffer heeft verplaatst.

Je blijft je wel tot het einde afvragen waarom de moeder van Puck niet wat meer betrokkenheid toont bij de dingen die de stiefvader van Puck graag met Puck doet. Zoals haar haren eindeloos vaak wassen. Waarom is ze, vanaf het begin, nooit ook maar een seconde aanwezig?

Het boek wordt geprezen om de humor die er toch nog in voorkomt. Ik weet niet of ik incest wel met humor bestreden wil zien worden. Je ziet een slachtoffer, wat eigenlijk die rol niet eens aan kan nemen omdat ze continu bezig is om voor iedereen om zich heen te zorgen. Het commentaar van wat kennelijk haar oom is: totaal onaanvaardbaar.

 

The Catcher In The Rye

I was confronted with the fact that I had never read this absolute classic a few weeks ago, when my nephew’s grandfather (not my own father, mind) gave it to him as a birthday present. I was determined to get my own copy and read it.

I have done so and read it.

To be fair I wasn’t impressed.
The book starts the same way it ends. It’s basically a very long rant about a teenage boy who gets kicked out of his fourth school and doesn’t want to face the confrontation with his parents, so he doesn’t. The book is one long rant about what he does instead to avoid this.
In Dutch this book used to have the title ‘Puber’, and that about catches what it really s about. You’re stuck in the mind of a teen, including all the phrases and words that you can remember so well keep being repeated. Every other sentence, if not the same sentence. It’s very much the way people talk, without editing. I was bored out of my mind because of that after three pages. It’s 230 pages, so that wasn’t very nice.

People have told me: ‘oh that book is so sad! But beautiful’, I don’t see the beauty in it I’m afraid. I did think it was funny how the language of the youth apparently just never changes. It’s set near the 1950s and you can still read it today and think you’re stuck in the mind of a teenager now. In that sense it’s pretty clever. Other than that: my god, STOP after a few pages, you’ll get the gist!

 

Willem Elsschot, Kaas

Van de week kreeg ik dit boek in m’n handen geschoven van m’n vader. Een dunnetje, daar niet van, maar nog bezig in m’n Michelle Obama, dus het kwam er maar niet van om het te lezen.
Goed, het eerste hoofdstukje dan. Dat was geen moment te vroeg, m’n vader vroeg me er onmiddellijk naar.
‘Hoe vond je dat stukje met die moeder en die aardappels?’ vroeg hij. Ja, ik vond het wel grappig.
De rest gelezen.
Ik vond het een beetje Carmiggelt-achtig aan doen, de manier van denken die de hoofdpersoon, Frans Laarmans, erop nahoudt. Hij sukkelt maar zo’n beetje mee met een paar hoge omes, die vervolgens zó onder de indruk zijn, dat hij wordt aangesteld als hoofd van de Franchise voor Edammer kaas in Antwerpen. Hoe hij dat verder in moet vullen, en dat hij eigenlijk al een baan heeft, dat doet niet terzake.
Het verhaal gaat dus feitelijk over iemand, die helemaal nul verstand heeft van dergelijke zaken, er aanvankelijk het beste van probeert te maken, tot hij tot de ontdekking komt, dat hij er eigenlijk helemaal geen zin in heeft.
De tamelijk poëtische omschrijvingen van het produkt kaas zijn hilarisch en ook de manier waarop meneer Laarmans zich uit benarde situaties weet te redden, door karaktertrekjes die ietwat aan Hugh Grant doen denken. Minus het Britse ‘ik klets me hier wel uit’, want dat heeft Laarmans niet in zich. Hij weet amper, waar hij mee bezig is.

Het is een niemendalletje waar je zo doorheen bent, lachen gegarandeerd. Tenzij u van kaas houdt, dan is dit een regelrecht drama 😉

 

#meToo Sexual abuse survivors

Given the many comments I’ve read about any type of bully who claims not having abused anyone and their bystanders going ‘why didn’t s/he report it when it happened then, eh?’ because to a bully, this is apparently the only way to  ‘proof’ that anyone is stating a lie as soon as they say ‘I was abused by him/her’.

It shouldn’t be up to the bully to decide whether a story is true or not, which is the whole problem with #meToo. They are, after all, the ones who started it in the first place. Of course they want the evidence, which they’ve wiped out, to be part of the ‘proof it!’ explanation.

Aren’t they right for wanting proof of their misbehavings then? By law, of course they are. Then again, there’s visible and invisible proof that could be claimed here.
The visible proof is, apparently, the report that was written by a police officer? If you believe the bullies, this is the first thing that should be done. Even before talking to someone in confidence, because the proof should be filed at all times. Even if the offender has whispered in your ears ‘try telling anyone, and I’ll cut your throat/hurt your family/make sure you will never work again/take all your money/kill you/anything else horrible’. Of course, bullies are never sensitive for this type of behaviour. They would never let themselves be intimidated by any of that. They are bullies, this is how they live. You intimidate people until they are stiff with fear and will only do as they are told, like a good soldier.

Then there’s normal people, with actual feelings, who DO understand that an attack of the sexual act, or longterm sexual abuse, will have taken a lot of your courage. Especially when it’s met with threats of any kind, or severe mental abuse as well.
A normal human being will think: that will take some therapy to get ready to even make the possibility of it having happened for real, be manageable. Because that is what it does. When someone attacks your body, without your consent, has threatened you to do any additional harm when you go tell anyone, it feels like that perpretator has just locked your body. It is no longer yours. If you so much as tell anyone, the entire world is gonna look at you like you’re the guilty one.

It takes more than a lot of courage. It takes the world to love you and to believe you. And then a bit more. Sexual abuse is not something to take lightly. It can take more than a decade, even a couple of decades, for a victim to go out and tell his or her story.

When The Waves Break The Silence is a story about this.
https://www.boekenbestellen.nl/boek/when-the-waves-break-the-silence/28025 Dutch page for paperback
https://www.amazon.com/Waves-Break-Silence-Lanen-Vries-ebook/dp/B07J5WPF57/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1540842084&sr=8-1&keywords=when+the+waves+break+the+silence&dpID=41qPIslfeuL&preST=_SY445_QL70_&dpSrc=srch amazon for kindle

 

Jolet op de viersprong, L. van der Meer-Prins

Dit boek verslond ik gretig, als veertienjarige. Het stond in de boekenkast van m’n moeder.

Jolet, oudste van vier kinderen thuis, en bijzonder goed in leren, komt in dit boek op een kruispunt (de viersprong) van haar leven te staan. Net geslaagd is ze, en nu? Studeren? Dat gaat nogal wat kosten. Dus moet ze aan het werk. En komt ze oude bekenden van school tegen, die hun eigen gang zijn gegaan. Moet ze ondertussen rekening houden met iedereen thuis, die zich voor haar inzetten, zodat zij goed terechtkomt.

Het is een oubollig boek qua insteek, uiteraard, gezien de tijd waarin het geschreven is, maar ik heb zelf met volle teugen genoten van het verhaal van Jolet. Het laat een blik in de tijd zien, van hoe het er toen aan toe ging. Waar je als jonger zusje blij mee mocht zijn, wat een progressief gezin destijds inhield, en wat het betekende, om goed onderwijs te hebben.

 

Het verhaal van het verloren kind, Elena Ferrante #FerranteFever /The story of the lost child

Dit laatste deel uit de reeks van de Napolitaanse romans beviel me eigenlijk het best. Natuurlijk, je hebt op z’n minst het eerste deel nodig om te begrijpen waar het over gaat, en het tweede en derde deel voor een groot deel ook, maar in dit laatste werk gebéurd eigenlijk het meest.

Hoewel ik nog steeds niet helemaal snap waar de #FerranteFever om te doen is -ik vind het vele politieke geneuzel en het ein-de-loze geratel van Lila over waar zij zich precies mee bezighoudt, niet boeiend genoeg om daar hele pagina’s over te kunnen lezen. Het zijn, net als de beslommeringen over hoe Elena meent het op zichzelf te kunnen betrekken- of juist niet- afleidingen van interessantere stukken verhaal. Hoe de dames onderling zich met elkaar gedragen, wat de liefde met hen doet -het verscheurd de ene vriendschap, lijmt de andere- en hoe Elena meent te weten wat het met haar vriendin Lila doet.
Sommige zaken vielen op hun plaats, andere niet. Uiteindelijk is het toch ook maar een verhaal.
Ik begreep dat men al 25 jaar niet weet wie de schrijfster is, dat er mensen zijn die zich niet kunnen voorstellen dat het door een man geschreven is. Dat vind ik beledigend. Alsof een man niet in staat zou zijn zo over vrouwen te schrijven? We kennen hier in Nederland Martin Bril, die toch ook de reeks Evelien heeft geschreven. Ik vind het helemaal niet zo ondenkbaar. Vooral ook juist omdat het over politiek gaat, en geleuter of schoenen, leer en computers met ponsplaatjes en rekenmachines. Het is tamelijk oppervlakkig. Er wordt gesproken over ‘ze vertelde me over die en die’, maar het gesprek zelf wordt niet weergegeven. En alles is, a la Tolstoj, als een soort brok op geschreven. Als er al conversatie is, is die niet noodzakelijkerwijs onder elkaar neergezet. Dus het argument dat het geen man kan zijn geweest die het schreef, houdt voor mij geen stand.

Maar dat ben ik.

Zeker het lezen waard. Dit laatste deel heeft een stuk meer actie dan ik in voorgaande delen ben tegengekomen. De vriendschap tussen Elena en Lila is me tot het einde een raadsel gebleven. Ik heb geen idee wat ze met elkaar deden. En dat hoeft ook niet. Dat is waar zowel een vriendschap als een relatie óók om draaien. De chemie tussen schepsels, die je niet kunt zien, en die zij zelf wél voelen.

This last part of the Neapolitan novels by Elena Ferrante is by far the best one for me. Of course, you need the first part as an introduction and the second and the third part are good for background, but in this last part, most things actually occur. 

Even though I still do not fully understand the full strength of the #FerranteFever -I don’t care much about the many politically filled backgrounds, the thoughts that some have. It’s reflecting without reflecting. It’s not actually profound, it’s picking a ground and going with it, as none of these friends actually choose a lifestyle to go with that political stream they say they like. And the many rants of Lila who tells endlessly about leather, shoes, the many designs she plans, and later about computers, punch cards and so on: I couldn’t read any of that for pages. It goes on and on?! Just like the parts where Elena reflects all of it on herself, it quite slows down the story for me. How the ladies interact, how their actions have consequences for friendships and other relationships. One breach glues another together and so on. Elena keeps telling how she thinks things affect her friend Lila. 

Some things fell into place, others didn’t. It’s still just a story, after all. 

I’ve understood it’s not been completely clear who Elena Ferrante is, for 25 years. That people have also suggested it is written by a man, that others claim this is impossible. I think this to be an insult. Since when are men not able to write about women? They have done so for ages. I don’t think it unthinkable, because much of the written items are quite shallow, in my opinion. Especially because it’s talks about politics, shoes and endless rants about computers. It’s being written ‘she told me this and that’, but the conversation isn’t always fully written out. And like Tolstoy: it’s many ‘bricks’ of text, nearly no paragraphs, and not all of the conversations are neatly put down. So the argument that it can’t have been a man, for me it is simply not convincing. 

But that’s me. 

This book is worth reading. This book depicts a lot more action than the former parts. The friendship between Elena and Lila doesn’t make much sense to me, until the very end. I have no idea what ties the two together. It doesn’t matter. This is between the people in a friendship. There’s chemic to consider aswell, and this isn’t to be explained by words, usually. It’s just there, you have to accept it, and that’s all there is to it. 

 

De kellner en de levenden. Simon Vestdijk

Nadat ik De Vrije Vogel En Zijn Kooien had gelezen, werd me dit boek in de schoot geworpen.

In tegenstelling tot het boek over Anton Wachter, duurde het een aanzienlijke poos voordat ik doorhad waar het verhaal over ging. Je valt als het ware midden in een scène, en tot, zeg, het derde hoofdstuk zo’n beetje, wordt het niet écht heel duidelijk waar je nu precies deel van uitmaakt.

Het is een magisch realistische setting, met omschrijvingen die doen denken aan Peter Vos en Jeroen Bosch tekeningen, gecombineerd met Caravaggio en Dante-schilderijen. Prachtig, maar ook zeer gruwelijk. De beelden die Vestdijk weet op te roepen zijn bijzonder sprekend, maar omdat ze gecombineerd worden met een troepje willekeurig bijeen geschraapte mensen, die toch ook hun uiterste best doen om uit te maken, waar ze in vredesnaam in belandt zijn, is het ook zeer verwarrend. Je doet, net als deze mensen, je uiterste best om ergens een nooduitgang te vinden, om van het éne onwaarschijnlijke tafereel, in het andere te vallen. En dat blijft maar doorgaan.

Er zitten zeer veel heil en verdommenis momenten bij, gezever over God en de duivel. Ik moet zeggen: die stukjes heb ik wat gskipt, omdat ik niet op manier denk. Ik ging meer voor de beelden, zoals ik dat ook bij een schilderij zou doen: de schoonheid van de kunst zelf bewonderen, niet zozeer zien wat er nu gebeurd tussen die mensen.
Op twitter, facebook en instagram zie je het wel gebeuren, dat men een schilderij ziet, en daar een onderschrift bij gaat verzinnen. Zo van: ‘wat zouden ze éigenlijk zeggen?’
Vestdijk heeft er een heel boek aan gewijd.

Het is niet voor iedereen weggelegd om hier soepel doorheen te lezen, vermoed ik. Het is geen science fiction, maar je hebt hier wel een stevig pak fantasie voor nodig.