When The Waves Break The Silence

When the body of a man is found on the beach of Luing in Scotland, it appears that nobody knows who he is.
He hasn’t been filed missing, nor is there anyone to claim the body. It remains a mystery who he is and what his story is, until Stella McFee, new officer in town, Lily Cochrane, intern at the local newspapers and Fiona Diggs, intern at the coroner’s office, stick their heads together.
It then appears the man has anything but a pretty past.

Based on true events, but altered for obvious reasons.

This book isn’t suitable for the under 18, contains strong language and may cause bad memories to arise. Help for the latter is included in the last pages.

 

kindle edition: https://kdp.amazon.com/amazon-dp-action/uk/dualbookshelf.marketplacelink/B07J5WPF57

paperback edition: https://kdp.amazon.com/amazon-dp-action/uk/dualbookshelf.marketplacelink/1726854302

Dutch publisher (book in English, publisher situated in the Netherlands):

Advertisements

 

Jolet op de viersprong, L. van der Meer-Prins

Dit boek verslond ik gretig, als veertienjarige. Het stond in de boekenkast van m’n moeder.

Jolet, oudste van vier kinderen thuis, en bijzonder goed in leren, komt in dit boek op een kruispunt (de viersprong) van haar leven te staan. Net geslaagd is ze, en nu? Studeren? Dat gaat nogal wat kosten. Dus moet ze aan het werk. En komt ze oude bekenden van school tegen, die hun eigen gang zijn gegaan. Moet ze ondertussen rekening houden met iedereen thuis, die zich voor haar inzetten, zodat zij goed terechtkomt.

Het is een oubollig boek qua insteek, uiteraard, gezien de tijd waarin het geschreven is, maar ik heb zelf met volle teugen genoten van het verhaal van Jolet. Het laat een blik in de tijd zien, van hoe het er toen aan toe ging. Waar je als jonger zusje blij mee mocht zijn, wat een progressief gezin destijds inhield, en wat het betekende, om goed onderwijs te hebben.

 

Het verhaal van het verloren kind, Elena Ferrante #FerranteFever /The story of the lost child

Dit laatste deel uit de reeks van de Napolitaanse romans beviel me eigenlijk het best. Natuurlijk, je hebt op z’n minst het eerste deel nodig om te begrijpen waar het over gaat, en het tweede en derde deel voor een groot deel ook, maar in dit laatste werk gebéurd eigenlijk het meest.

Hoewel ik nog steeds niet helemaal snap waar de #FerranteFever om te doen is -ik vind het vele politieke geneuzel en het ein-de-loze geratel van Lila over waar zij zich precies mee bezighoudt, niet boeiend genoeg om daar hele pagina’s over te kunnen lezen. Het zijn, net als de beslommeringen over hoe Elena meent het op zichzelf te kunnen betrekken- of juist niet- afleidingen van interessantere stukken verhaal. Hoe de dames onderling zich met elkaar gedragen, wat de liefde met hen doet -het verscheurd de ene vriendschap, lijmt de andere- en hoe Elena meent te weten wat het met haar vriendin Lila doet.
Sommige zaken vielen op hun plaats, andere niet. Uiteindelijk is het toch ook maar een verhaal.
Ik begreep dat men al 25 jaar niet weet wie de schrijfster is, dat er mensen zijn die zich niet kunnen voorstellen dat het door een man geschreven is. Dat vind ik beledigend. Alsof een man niet in staat zou zijn zo over vrouwen te schrijven? We kennen hier in Nederland Martin Bril, die toch ook de reeks Evelien heeft geschreven. Ik vind het helemaal niet zo ondenkbaar. Vooral ook juist omdat het over politiek gaat, en geleuter of schoenen, leer en computers met ponsplaatjes en rekenmachines. Het is tamelijk oppervlakkig. Er wordt gesproken over ‘ze vertelde me over die en die’, maar het gesprek zelf wordt niet weergegeven. En alles is, a la Tolstoj, als een soort brok op geschreven. Als er al conversatie is, is die niet noodzakelijkerwijs onder elkaar neergezet. Dus het argument dat het geen man kan zijn geweest die het schreef, houdt voor mij geen stand.

Maar dat ben ik.

Zeker het lezen waard. Dit laatste deel heeft een stuk meer actie dan ik in voorgaande delen ben tegengekomen. De vriendschap tussen Elena en Lila is me tot het einde een raadsel gebleven. Ik heb geen idee wat ze met elkaar deden. En dat hoeft ook niet. Dat is waar zowel een vriendschap als een relatie óók om draaien. De chemie tussen schepsels, die je niet kunt zien, en die zij zelf wél voelen.

This last part of the Neapolitan novels by Elena Ferrante is by far the best one for me. Of course, you need the first part as an introduction and the second and the third part are good for background, but in this last part, most things actually occur. 

Even though I still do not fully understand the full strength of the #FerranteFever -I don’t care much about the many politically filled backgrounds, the thoughts that some have. It’s reflecting without reflecting. It’s not actually profound, it’s picking a ground and going with it, as none of these friends actually choose a lifestyle to go with that political stream they say they like. And the many rants of Lila who tells endlessly about leather, shoes, the many designs she plans, and later about computers, punch cards and so on: I couldn’t read any of that for pages. It goes on and on?! Just like the parts where Elena reflects all of it on herself, it quite slows down the story for me. How the ladies interact, how their actions have consequences for friendships and other relationships. One breach glues another together and so on. Elena keeps telling how she thinks things affect her friend Lila. 

Some things fell into place, others didn’t. It’s still just a story, after all. 

I’ve understood it’s not been completely clear who Elena Ferrante is, for 25 years. That people have also suggested it is written by a man, that others claim this is impossible. I think this to be an insult. Since when are men not able to write about women? They have done so for ages. I don’t think it unthinkable, because much of the written items are quite shallow, in my opinion. Especially because it’s talks about politics, shoes and endless rants about computers. It’s being written ‘she told me this and that’, but the conversation isn’t always fully written out. And like Tolstoy: it’s many ‘bricks’ of text, nearly no paragraphs, and not all of the conversations are neatly put down. So the argument that it can’t have been a man, for me it is simply not convincing. 

But that’s me. 

This book is worth reading. This book depicts a lot more action than the former parts. The friendship between Elena and Lila doesn’t make much sense to me, until the very end. I have no idea what ties the two together. It doesn’t matter. This is between the people in a friendship. There’s chemic to consider aswell, and this isn’t to be explained by words, usually. It’s just there, you have to accept it, and that’s all there is to it. 

 

De kellner en de levenden. Simon Vestdijk

Nadat ik De Vrije Vogel En Zijn Kooien had gelezen, werd me dit boek in de schoot geworpen.

In tegenstelling tot het boek over Anton Wachter, duurde het een aanzienlijke poos voordat ik doorhad waar het verhaal over ging. Je valt als het ware midden in een scène, en tot, zeg, het derde hoofdstuk zo’n beetje, wordt het niet écht heel duidelijk waar je nu precies deel van uitmaakt.

Het is een magisch realistische setting, met omschrijvingen die doen denken aan Peter Vos en Jeroen Bosch tekeningen, gecombineerd met Caravaggio en Dante-schilderijen. Prachtig, maar ook zeer gruwelijk. De beelden die Vestdijk weet op te roepen zijn bijzonder sprekend, maar omdat ze gecombineerd worden met een troepje willekeurig bijeen geschraapte mensen, die toch ook hun uiterste best doen om uit te maken, waar ze in vredesnaam in belandt zijn, is het ook zeer verwarrend. Je doet, net als deze mensen, je uiterste best om ergens een nooduitgang te vinden, om van het éne onwaarschijnlijke tafereel, in het andere te vallen. En dat blijft maar doorgaan.

Er zitten zeer veel heil en verdommenis momenten bij, gezever over God en de duivel. Ik moet zeggen: die stukjes heb ik wat gskipt, omdat ik niet op manier denk. Ik ging meer voor de beelden, zoals ik dat ook bij een schilderij zou doen: de schoonheid van de kunst zelf bewonderen, niet zozeer zien wat er nu gebeurd tussen die mensen.
Op twitter, facebook en instagram zie je het wel gebeuren, dat men een schilderij ziet, en daar een onderschrift bij gaat verzinnen. Zo van: ‘wat zouden ze éigenlijk zeggen?’
Vestdijk heeft er een heel boek aan gewijd.

Het is niet voor iedereen weggelegd om hier soepel doorheen te lezen, vermoed ik. Het is geen science fiction, maar je hebt hier wel een stevig pak fantasie voor nodig.

 

Een Moeder Van Niks

Dit geweldige boek van Annemarie Oster is een must voor elk, zichzelf niet al té serieus nemende moeder, maar ook voor hen die regelmatig met kinderen bezig zijn. Op zeer herkenbare, vlotte, komische en bijna poëtische wijze weet zij de lezer een prachtig beeld te schetsen van het dagelijks leven met haar twee zonen, die, geheel naar (eigenlijk) moderne maatstaven, geen moment bij de naam genoemd worden. En toch is het zo volkomen helder en hilarisch om te zien, hoe zij als dame in een net milieu, haar jongens door de jeugd jungle weet te leiden, bestaande uit ruwe bonken van jongens uit andere nesten, en hoe ze zelfs graag een blokje omrijdt voor de juiste school, zodat de (hoe dan ook ten toneel gespreid gaan wordende) scheldwoorden tenminste met de juiste nadruk en accenten worden uitgesproken.

Ik heb me een breuk gelachen, ik wens u hetzelfde toe 🙂

 

How I made a Barbarella-outfit out of an H&M jumpsuit

Yes, I am without a hobby. You’ve got to be, when doing something like this, right?

Fact is: I wrote a scifi book (well, that is my opinion, the one I wrote it for said it has a lack of spaceships?! – it has one, but, like Dr Who’s, it’s camouflaged!) and I wanted a pic of me in a Barbarella-like outfit.

So there. That was the initial goal.
Now all I had to look for, was a store that sold something that came even remotely close to such an outfit.
After studying several outfits that I was aware of, worn by the gorgeous Jane Fonda, I decided to go for this one.

When I found out H&M stores had a jumpsuit available in white, I went for it. Thankfully, I had just bought a sewing-machine 🙂

 

so after cutting the legs off, buying black satin ribbons, sewing those on the halter-part of the jumpsuit, I had to undo the legs. Given that I’m not really that good at handycrafts, I ended up making a seam quite next to where the original seam already was situated, camouflaged that with some more ribbon, and so on. Then I put on some cardboard tube with aluminum foil on our wii-gun.

To be fair, I was quite pleased with the result 🙂 So if anybody asks you: YES, I’m available for the remake of Barbarella! 😉

 

De Vrije Vogel En Zijn Kooien

Ik moet zeggen dat ik erg dol ben op eufemismen. Daar is in dit boek gelukkig ook voldoende sprake van, maar toch kostte het me hier en daar enige moeite om ze te ontwaren. Eufemismen zijn tenslotte enorm tijdgevoelig, en aangezien dit boek niet echt van gisteren is…

Hoe dan ook, we volgen in dit boek Anton Wachter op z’n schouder, die vooral in zijn hoofd vrijwel continu de strijd aan lijkt te gaan met zijn kompaan Max Mees. Samen doen ze aan ‘scharrelen’ of, ‘met meisjes lopen’. Geweldig. Bij elk meisje wordt opnieuw gekeken, of er niet wat te versieren valt. Het heerlijke aan de tijd waarin dit boek geschreven is, is de dubbele boodschap die een heel beleefd zinnetje als ‘lekker weertje, niet?’ met zich meebrengt. De gedragscode was minder pompeus, veel subtieler, meer ontwikkeld ook. Het in vervoering raken van een stuk van Brahms of Beethoven, bijvoorbeeld. Kom daar nu nog maar eens om! Emotionele muziek is niet echt hip of populair, het moet vooral knallen, herrie maken.
Nee, dan Anton Wachter, die het piano oefenen van het bovenbuurmeisje moet zien te overleven. Zonder hoofdtelefoon, iPad of wat ook, om zichzelf ondertussen af te leiden. En anders gaat hij wel een straatje om. Een zalige wandeling door het studentikoze Amsterdam uit de jaren 50 zo’n beetje, toen kamers aan de Overtoom, de P.C.Hooft etc, zowaar nog optabel waren!

Ondertussen is Anton Wachter een ontzettend ondeugend stuk vreten. Hij valt eigenlijk niet eens op de dochters van z’n hospita, maar omdat ze in hetzelfde huis wonen, vindt hij ze op den duur wel de moeite waard. BEIDEN, ja. En dan verbaasd zijn, dat ze elkaar met een paraplu aanvallen! En toch volhouden.

Vrouwvriendelijk is het boek niet echt. Hoewel ik goed kan begrijpen dat hogere educatie destijds nog niet echt prioriteit nummer 1 was voor jongedames, lijkt de verwachting van Anton Wachter die kant ook niet uit te gaan. De namen uit het boek (Fietje gaat nog wel) -Clasina, tante Bertha- doet ook suggereren dat de schrijver zelf de vrouwen (althans, die hij gecreëerd had) meer als koeien zag. Sexy zijn ze niet, die namen.

Doch het lezen beslist waard, want meneer Vestdijk houdt wel van grapjes 🙂