Science Fiction

The thing with science fiction seems to be: you don’t realise it’s either your cup-of-tea or not, until you read some. So many specific types of persons seem to like it (a.k.a. ‘the nerdy ones’), that if you don’t consider yourself to be one of ‘those’ you’ll be like ‘neh, scifi just ain’t for me’.

Funny thing is: part of it really does appeal to a broader audiences than one might think.
I wrote a scifi story/book myself (or tried to) and to get inspired, I read Douglas Adams’ Hitchhiker’s Guide To The Galaxy. I don’t know about you, but I was reluctant to read scifi before, not to also not watch any films/movies with that subject. I’ve always loved those. So it was quite refreshing to read the book about the film that I quit liked. The book was so far more hilarious, and the story I was about to write, pretty much went like a train after that.
Then, I started to read more. Not like other books I read, but still: I read a few. Most of those books been handed to me by my father, who is totally into scifi, I did discover another side of these stories: the world views, the utopia’s being created, if you will. The writers creating these alternative worlds, did pick situations which can happen to anyone, and implement the ways of correcting unwanted behaviour (for instance) to a degree where one might think: ‘wow, I wish politicians thought like this?!’
It was a thing that came to mind when reading Heinlein, for instance. Who has an example of a teacher asking a student ‘if your dog behaves badly, what do you do?’
The discussion the two have, shows how views can be simple, but are made more difficult by judges, juries and the people in the courtroom wanting either revenge or some kind of compensation for their grieve (in whatever way, really).

Aside that, the adventurous particle of the story hugely appeals to the mind aswell. After all, that’s why most people even bother to read: to get away from reality and to step into another world.
So all and all I’d say; go for it. Pick a book by a proper author; Heilein is a nice one, so are Asimov, Douglas Adams and I’d add Terry Pratchet to this list if he weren’t more of a fantasy writer. At least I don’t recall him creating any utopia’s. But you can correct me if I’m wrong, as I haven’t read every book that he wrote.

Oh and my own book is When Gods Play Hide And Seek by the way, but that’s quite another story.

 

Schrijftips

Als recensent, nieuwslezer, twitteraar en algeheel boekenliefhebster, komen er nogal wat schrijfsels op mijn pad. Daar zitten beter en minder werk tussen. Op twitter kom ik sowieso nogal eens wat schrijftips tegen, dus ik bedacht dat het misschien wel aardig was mijn eigen bijdrage daarvoor eens uiteen te zetten:

-een bekende tip is om veel te lezen, vooral ook boeken van schrijvers/schrijfsters die je persoonlijk erg aanspreken. Analyseer de tekst. Waarom vindt jij ‘m zo tot je spreken. Probeer de stijl uit op je eigen teksten. Je komt misschien tot verrassende twists, die je zelf niet aan zag komen.
-vermijd herhalende woorden in zinnen achter elkaar. Verzin een weg eromheen, een ander woord, of laat er eerst een andere zin tussen komen.
-leg niet met een volgende zin de vorige zin uit. Je lezers zijn niet dom en willen zich dat ook niet voelen. Als je denkt dat het (nog) niet duidelijk is, is je gevormde zin dus ook niet goed.
-(deze is ook best bekend) gebruik voldoende spaties, witregels en alinea’s. Je tekst wordt aanzienlijk leesbaarder als het oog van de lezer af en toe ‘interpreteerrust’ krijgt. Zo las ik laatst een spannend bedoeld verhaal. Eén klont tekst. Wég spanning. Zonde!
-heb je een dialoog tussen je personages wat niet helemaal wil lopen? Ga zelf in gesprek met mensen. Kan ook iets kleins zijn. Ga koffie of boodschappen halen, maak een wandeling door het park of waar ook. Het maakt je hoofd leeg en het hier en daar opvangen van gesprekken inspireert.
-kijk ter inspiratie ook eens een film of serie op Netflix in het genre waarin je schrijft. Het heeft verrassend veel te bieden.
-zorg ervoor dat je eten en drinken in de buurt hebt, zodat je niet steeds weer hoeft op te staan.
-geniet! Schrijven is een mooi vak. Je creëert. Genieten is een belangrijk onderdeel.

 

De Man Die Niet Van Robots Hield

Iedereen is blij als er op een dag een zorgrobot komt meehelpen in de instelling. De robot ondersteunt het personeel en verovert al snel de harten van de bewoners. Zelfs de digitale nepaandacht wordt welkom ontvangen.
Dan komen enkele bewoners van de instelling ineens op mysterieuze wijze te overlijden. Een van de bewoners die helemaal niet gecharmeerd is van de robot, gaat op onderzoek uit. En was dat nou wel zo’n goed plan?

Het verhaal leest tamelijk prettig weg in stijl. Het is echter geschreven in eigen beheer, en dat is te merken. Omdat de schrijver nogal vaak woorden uit elkaar haalt die aan elkaar moeten (spatiegebruik) en er niet vaak genoeg een witregel, ‘enter’ of nieuwe alinea wordt gebruikt, leest het ook heel houterig. Het verhaal, wat als thriller moet gelden en dus een zekere spanningsboog moet hebben om dit voor elkaar te krijgen, mist dit daardoor. Er wordt de lezer geen rust gegund om zaken op zich in te laten werken. Zonde, want slecht is het verhaal niet. Het is wel wat rechttoe rechtaan, maar vooral het ontbreken van leesruimte, helpt niet.

Het boek is opgedeeld in drie delen, waarvan de middelste het lastigst leest. De schrijver verlangt in feite dat u als lezer als een robot ‘denkt’ en ‘voelt’, maar in feite weet je dat een robot nog niet de helft van die zaken die omschreven worden, echt zal denken of voelen. Het is meer de stem van een autist (bijvoorbeeld). Iemand die zaken verkeerd uitlegt omdat-ie het anders niet bevatten kan, zoiets. Het moet het waarom uitleggen van de aard van het elektronische wezentje, maar dat komt daardoor toch niet helemaal uit de verf. Daarnaast spreekt de robot u toe in zowel eigen vorm (‘ik’) als in derde persoon over zichzelf, en ook rustig in dezelfde zin. Dat leest een beetje irritant.

Hoe dan ook, het derde deel maakt het tweede deel wat beter. Dit is vooral te danken aan het feit dat de gewone mensen weer aan het woord komen.

Al met al geen slecht boek, maar ik zou de schrijver toch aanraden om met de opmaak van de tekst aan de slag te gaan. Het komt de leesbaarheid ten goede, en daarmee mogelijk ook de aantrekkelijkheid om het te lezen.

 

Bonkers, by Jennifer Saunders

This autobiography of Jennifer Saunders is simply perfect. It is as lighthearted as it is serious, doesn’t bore for one bleedin’ second (I’ve read biographies that couldn’t live up to that one), it’s a delight to read.

Jennifer sets out how herself and Dawn French became aquantainted, befriended and then crawled up the path to fame. As far as I’ve understood, being a daughter of an RAFman greatly helps 🙂 also, not being very good at interviews at universities for other, more serious studies, leads to this. Well, for Jennifer.

What amazes me in the book is how impeccable Ms Saunders is with her timing. She knows, just from the other end of the book -the writing part-, how people will react on her written statements. It is as if Edina Monsoon is personally following you through the reading, is shouting at you with it! You can just hear it. Feel quite intimidated. And still can’t help laughing.

Though Ms Saunders tells you at the very beginning that she’s horrible with chronological orders, of course the editor of the book took care of that. So it does seem like she’s in control after all. She does start every chapter by telling you in what scene you have landed. Very friendly so 🙂

Jennifer makes it sound like she has had a very easy life in a way, but at the end you have to conclude that the woman is so very talented. She gets away with everything, because, well…SHE IS JENNIFER SAUNDERS, HELLO!!

Her words somehow got to me even more as I recognised her feelings towards people she admires or tv show hosts and such. She closes up like an oyster. Can’t speak. Can barely move. Just instantly. Very nice if someone ace just happens to sit next to you and is being nice to you. The shame you feel afterwards when that happens! I mean I’m not famous so it never happens to me personally, but I have some (more or less) famous people in my family, so it does happen at birthday bashes and such, that an oocasional famous human enters the livingroom and I’m like: ‘wow, that’s !!’ and I will just be so insanely stupid. Not able to talk, like a normal person, instead sweat and either say nothing or appear far too enthusiastically and break something.

Anyway, back to the book.

Jennifer Saunders has a lovely, sincere and spontaneous way of writing. She tells a lot, namedrops (as she has been told to do so, she mentions at the very beginning) and quite frankly, makes it even more easily to love her as you already did (or at least I did).

She also mentions her fight with breast cancer, and as the wife of a Radiation Expert, I do feel the need to add a few things here. Not because Ms Saunders doesn’t mention them incorrect, it’s just an FYI, nothing special.
She mentions she was injected with something. I don’t know the actual name, but let me tell you what it does: this radioactive material is made to attach itself to the bad cells, meaning that if they make a special scan/picture of you, lymphes with bad cells in it, will appear on screen. It’s like putting a magic marker in your system to show what parts are needed to treat.
This is not the kind of pic/scan you want to be able to see much of yourself on! It also hardly shows you as a person at all, much more like a Rohrschach butterfly or sorts.

Back to the book again. Which is fantastic, not much of any surprise really. It has two sections of added pictures for more fun, both of the beginning of The Comic Strip, the double acts and so on, as their personal life. It’s so cute to see quite such a soft side of Adrian Edmonson 🙂 (I was first introduced to his Vyvyan-version, quite a different side of him!)

A must read if you’re a fan, also a must read if you are into comedy at all. So much to learn from this clever lady!

 

Sjeumig

Het eerste boek van Pepijn Lanen.

Fraai vormgegeven, zowel door Piet Parra als door de uitgeverij. Heerlijk formaat boek, wat fijn mee te nemen is in een forse jaszak, of anders wel een plaatsje vindt in een rugzak. Tenzij u zo’n saaie ‘ebook’ reader bent, natuurlijk. Ik prefereer zelf het soort boeken waar je het gevecht tegen een houtworm eventueel van zou kunnen verliezen.

Eigenlijk heeft het nog het meeste weg van een sprookjesboek. Voor volwassenen dan. Tot op zekere hoogte zou ik het heel geschikt vinden voor kinderen. Dat is vermoedelijk vanwege de onschuldige persoonsvormen die Lanen heeft gebruikt om zijn verhalen te vormen. Vrijwel geen enkel personage in het boek beschikt over menselijke eigenschappen. Een hert, een woeste bever, een schuimprinses (gevormd uit een biertje), een ei, een stuk brie, noem maar op. Het is zo idioot dat je meteen beeld hebt. Daarin schuilt dan ook meteen de briljante insteek: hij heeft geen gedoe met het blazen van leven in een moeilijk personage, hij heeft à la The Young Ones de koel/voorraadkast open getrokken, en daar speelt het feest zich af. Tenminste, voor de meeste personages, want er komen wel degelijk mensachtige wezens in voor.
Er komt daarentegen wel enig gevloek bij kijken (ontevreden bevers bijvoorbeeld) en daarom toch eerder geschikt voor het wat oudere publiek.

Een genot om te lezen, een echte aanrader!

 

 

 

Naamloos

De roman, door Pepijn Lanen. Na Sjeumig, wat ik briljant geschreven vond -ik ben misschien een ietwat bevooroordeeld- wilde ik deze natuurlijk ook lezen.

Aanvankelijk vond ik de titel wat fantasieloos, toen ik het las begreep ik het. Toch had ik een andere titel gekozen. De naamloze, bijvoorbeeld. Ik vind het, vanuit PR-visie, geen pakkende titel.

Hoe dan ook, onze naamloze gaat een maand alcoholloos door en neemt ons op z’n schouder mee door de avonturen die hierbij gepaard gaan. Prachtig spitsvondige zinnen, af en toe Terug Naar Oegstgeest-achtige uitstapjes, maar dan toch weer afgebroken. En bovendien richting Utrecht, waar de schrijver zelf vandaan komt.
Zelf ben ik iemand die eigenlijk nooit gedronken heeft en alle verdovende middelen -op chocola na- links heb laten liggen, en vanuit die nuchtere optiek kan ik me niet voorstellen hoe je je ouderlijk huis zelfs niet zou herkennen als je erlangs loopt. Misschien heb ik het mis, want zoals ik al zei: geen ervaring mee.

Ergens is het verhaal ook beangstigend, omdat je je realiseert: het zal ongetwijfeld dagelijks mensen overkomen; dat ze niet meer weten wie ze zijn. Door drankgebruik, Alzheimer, geweld van buitenaf, noem maar op. En wie informeert je dan wie je bent? Als je, zoals de hoofdpersoon, zelfs je bankpas niet meer kan lezen? Zij die over die informatie gaan, delen het niet zomaar met je. In die zin intrigerend.

Het boek leest lekker weg, prima voor wat verloren uurtjes in de trein, of zondag met thee/koffie/warme choco op de bank.

 

Hart van Steen (recensie)

Hart van Steen, geschreven door Renate Dorrestein, is het verhaal over de familie Van Bemmel. Plotseling kwam er een vijfde kind bij in het gezin, wat een omslag betekende in het gezin. Het was al even geleden dat er een kind werd geboren.
En dan gaat het ook nog niet goed.

Het verhaal is enorm warrig geschreven. Van de hak op de tak, alinea’s, nieuwe zinnen, hoofdstukken: eigenlijk staat niets op z’n plaats. Briljant.
Op den duur had ik het idee dat ik naar een film zat te kijken, met de figuurtjes zoals ze werden verbeeld. Iemand die echt is en een vraag stelt, op de voorgrond, en ondertussen ziet Ellen, de hoofdpersoon, haar overleden zus in de vensterbank zitten die flauwe opmerkingen naar haar maakt. Waar Ellen op reageert, waarop de persoon die ze daadwerkelijk voor zich heeft, hardop zegt ‘hè?’
Een beetje zoals in de film ‘Girl, Interrupted’, ‘What Women Want’ en zo nog meer films die dit hebben.
Eerder las ik ‘De Gelukkig Huisvrouw’ die eenzelfde soort thema behandeld, maar daarmee is maar één kant belicht. Omdat dat om een eerste kind gaat, is dat ergens ook logisch.

In Hart Van Steen gaat Ellen, zwanger, terug naar haar roots. Ze koopt het huis waar ze in is opgegroeid en neemt fotoalbums door, praat met het dochtertje wat in haar groeit. Zo komt er steeds meer boven van wat er vroeger gebeurd is, en hoe ze dit een plek moet zien te geven in haar nieuwe situatie.

Wel vond ik op den duur het verhaal wat langdradig worden. Juist omdat het als een warboel wegleest wordt je toch wat op de proef gesteld door de zaken die mooi beschreven zijn, maar door elkaar lopen. Je kunt minder genieten van een mooi uitzicht, als je steeds uit moet kijken of er niet wat onverwachts gebeurd. Toch is ook dat de kracht van het verhaal.