Bonkers, by Jennifer Saunders

This autobiography of Jennifer Saunders is simply perfect. It is as lighthearted as it is serious, doesn’t bore for one bleedin’ second (I’ve read biographies that couldn’t live up to that one), it’s a delight to read.

Jennifer sets out how herself and Dawn French became aquantainted, befriended and then crawled up the path to fame. As far as I’ve understood, being a daughter of an RAFman greatly helps 🙂 also, not being very good at interviews at universities for other, more serious studies, leads to this. Well, for Jennifer.

What amazes me in the book is how impeccable Ms Saunders is with her timing. She knows, just from the other end of the book -the writing part-, how people will react on her written statements. It is as if Edina Monsoon is personally following you through the reading, is shouting at you with it! You can just hear it. Feel quite intimidated. And still can’t help laughing.

Though Ms Saunders tells you at the very beginning that she’s horrible with chronological orders, of course the editor of the book took care of that. So it does seem like she’s in control after all. She does start every chapter by telling you in what scene you have landed. Very friendly so 🙂

Jennifer makes it sound like she has had a very easy life in a way, but at the end you have to conclude that the woman is so very talented. She gets away with everything, because, well…SHE IS JENNIFER SAUNDERS, HELLO!!

Her words somehow got to me even more as I recognised her feelings towards people she admires or tv show hosts and such. She closes up like an oyster. Can’t speak. Can barely move. Just instantly. Very nice if someone ace just happens to sit next to you and is being nice to you. The shame you feel afterwards when that happens! I mean I’m not famous so it never happens to me personally, but I have some (more or less) famous people in my family, so it does happen at birthday bashes and such, that an oocasional famous human enters the livingroom and I’m like: ‘wow, that’s !!’ and I will just be so insanely stupid. Not able to talk, like a normal person, instead sweat and either say nothing or appear far too enthusiastically and break something.

Anyway, back to the book.

Jennifer Saunders has a lovely, sincere and spontaneous way of writing. She tells a lot, namedrops (as she has been told to do so, she mentions at the very beginning) and quite frankly, makes it even more easily to love her as you already did (or at least I did).

She also mentions her fight with breast cancer, and as the wife of a Radiation Expert, I do feel the need to add a few things here. Not because Ms Saunders doesn’t mention them incorrect, it’s just an FYI, nothing special.
She mentions she was injected with something. I don’t know the actual name, but let me tell you what it does: this radioactive material is made to attach itself to the bad cells, meaning that if they make a special scan/picture of you, lymphes with bad cells in it, will appear on screen. It’s like putting a magic marker in your system to show what parts are needed to treat.
This is not the kind of pic/scan you want to be able to see much of yourself on! It also hardly shows you as a person at all, much more like a Rohrschach butterfly or sorts.

Back to the book again. Which is fantastic, not much of any surprise really. It has two sections of added pictures for more fun, both of the beginning of The Comic Strip, the double acts and so on, as their personal life. It’s so cute to see quite such a soft side of Adrian Edmonson 🙂 (I was first introduced to his Vyvyan-version, quite a different side of him!)

A must read if you’re a fan, also a must read if you are into comedy at all. So much to learn from this clever lady!

 

Sjeumig

Het eerste boek van Pepijn Lanen.

Fraai vormgegeven, zowel door Piet Parra als door de uitgeverij. Heerlijk formaat boek, wat fijn mee te nemen is in een forse jaszak, of anders wel een plaatsje vindt in een rugzak. Tenzij u zo’n saaie ‘ebook’ reader bent, natuurlijk. Ik prefereer zelf het soort boeken waar je het gevecht tegen een houtworm eventueel van zou kunnen verliezen.

Eigenlijk heeft het nog het meeste weg van een sprookjesboek. Voor volwassenen dan. Tot op zekere hoogte zou ik het heel geschikt vinden voor kinderen. Dat is vermoedelijk vanwege de onschuldige persoonsvormen die Lanen heeft gebruikt om zijn verhalen te vormen. Vrijwel geen enkel personage in het boek beschikt over menselijke eigenschappen. Een hert, een woeste bever, een schuimprinses (gevormd uit een biertje), een ei, een stuk brie, noem maar op. Het is zo idioot dat je meteen beeld hebt. Daarin schuilt dan ook meteen de briljante insteek: hij heeft geen gedoe met het blazen van leven in een moeilijk personage, hij heeft à la The Young Ones de koel/voorraadkast open getrokken, en daar speelt het feest zich af. Tenminste, voor de meeste personages, want er komen wel degelijk mensachtige wezens in voor.
Er komt daarentegen wel enig gevloek bij kijken (ontevreden bevers bijvoorbeeld) en daarom toch eerder geschikt voor het wat oudere publiek.

 

 

 

Naamloos

De roman, door Pepijn Lanen. Na Sjeumig, wat ik briljant geschreven vond -ik ben misschien een ietwat bevooroordeeld- wilde ik deze natuurlijk ook lezen.

Aanvankelijk vond ik de titel wat fantasieloos, toen ik het las begreep ik het. Toch had ik een andere titel gekozen. De naamloze, bijvoorbeeld. Ik vind het, vanuit PR-visie, geen pakkende titel.

Hoe dan ook, onze naamloze gaat een maand alcoholloos door en neemt ons op z’n schouder mee door de avonturen die hierbij gepaard gaan. Prachtig spitsvondige zinnen, af en toe Terug Naar Oegstgeest-achtige uitstapjes, maar dan toch weer afgebroken. En bovendien richting Utrecht, waar de schrijver zelf vandaan komt.
Zelf ben ik iemand die eigenlijk nooit gedronken heeft en alle verdovende middelen -op chocola na- links heb laten liggen, en vanuit die nuchtere optiek kan ik me niet voorstellen hoe je je ouderlijk huis zelfs niet zou herkennen als je erlangs loopt. Misschien heb ik het mis, want zoals ik al zei: geen ervaring mee.

Ergens is het verhaal ook beangstigend, omdat je je realiseert: het zal ongetwijfeld dagelijks mensen overkomen; dat ze niet meer weten wie ze zijn. Door drankgebruik, Alzheimer, geweld van buitenaf, noem maar op. En wie informeert je dan wie je bent? Als je, zoals de hoofdpersoon, zelfs je bankpas niet meer kan lezen? Zij die over die informatie gaan, delen het niet zomaar met je. In die zin intrigerend.

Het boek leest lekker weg, prima voor wat verloren uurtjes in de trein, of zondag met thee/koffie/warme choco op de bank.

 

Hart van Steen (recensie)

Hart van Steen, geschreven door Renate Dorrestein, is het verhaal over de familie Van Bemmel. Plotseling kwam er een vijfde kind bij in het gezin, wat een omslag betekende in het gezin. Het was al even geleden dat er een kind werd geboren.
En dan gaat het ook nog niet goed.

Het verhaal is enorm warrig geschreven. Van de hak op de tak, alinea’s, nieuwe zinnen, hoofdstukken: eigenlijk staat niets op z’n plaats. Briljant.
Op den duur had ik het idee dat ik naar een film zat te kijken, met de figuurtjes zoals ze werden verbeeld. Iemand die echt is en een vraag stelt, op de voorgrond, en ondertussen ziet Ellen, de hoofdpersoon, haar overleden zus in de vensterbank zitten die flauwe opmerkingen naar haar maakt. Waar Ellen op reageert, waarop de persoon die ze daadwerkelijk voor zich heeft, hardop zegt ‘hè?’
Een beetje zoals in de film ‘Girl, Interrupted’, ‘What Women Want’ en zo nog meer films die dit hebben.
Eerder las ik ‘De Gelukkig Huisvrouw’ die eenzelfde soort thema behandeld, maar daarmee is maar één kant belicht. Omdat dat om een eerste kind gaat, is dat ergens ook logisch.

In Hart Van Steen gaat Ellen, zwanger, terug naar haar roots. Ze koopt het huis waar ze in is opgegroeid en neemt fotoalbums door, praat met het dochtertje wat in haar groeit. Zo komt er steeds meer boven van wat er vroeger gebeurd is, en hoe ze dit een plek moet zien te geven in haar nieuwe situatie.

Wel vond ik op den duur het verhaal wat langdradig worden. Juist omdat het als een warboel wegleest wordt je toch wat op de proef gesteld door de zaken die mooi beschreven zijn, maar door elkaar lopen. Je kunt minder genieten van een mooi uitzicht, als je steeds uit moet kijken of er niet wat onverwachts gebeurd. Toch is ook dat de kracht van het verhaal.

 

When Gods Play Hide & Seek (teaser)

This story begins on a Monday.
To add to its nasty consequences -Mondays are barely ever popular, as beings are not that happy to give up their freedom to perform such a silly thing as work if they have to interrupt or even stop a pleasant thing such as ‘doing nothing’ in front of a tellybox, an xbox, an intergalactic Javahoohoobox, hopping a Mega Hypermatic Bouncing Ball or any such kind thing on weekends- this particular Monday even begins with a meeting.
Meetings are about as pleasant as having a hemorrhoid removed by a dentist, an earthling once told me.

This was not just any meeting.

It was going to be a lifechanging one for some, though not a very impressive one for many others. Most of the latter were attending the table where the meeting was held at.
It was a rather messy meeting, too.
Not quite how Tryxeon had envisioned it. He could hardly draw enough attention to make himself heard, let alone present his new Power Point Presentation.

Which was too bad.
He had spend quite some time making it, after seeing what kind of big audiences it could bring to complete and utter silence on Earth.
Then again, this wasn’t quite Earth. This was his own planet, in his own solar system.

Massive Big Ball.

When it came to naming it, he had been a bit hungover, he admitted. He went for the description his three year old son had given him when seeing it for the first time, from a distance, while eating his porridge. A spoon had pointed at it in his small, sticky and dirty hands.
‘That’s a massive big ball!’
Tryxeon had concluded this was, in fact, the perfect description of it, so he decided that that should be its name.

Got curious?  Purchase on amazon.com, http://www.amazon.com/gp/product/B018EG9V7Y?*Version*=1&*entries*=0

 

 

Ripper, Isabel Allende (review)

Een totaal ander boek dan ik van Allende gewend ben. In het nawoord valt te lezen dat ze het plan had opgevat met haar man samen een detective te schrijven. Dat kwam het huwelijk niet ten goede, waarna ze solo verder ging.
Wie Allendes’ schrijfstijl kent, kan zich daar, waarschijnlijk, geen detective bij voorstellen. Ik in elk geval niet. Ik kan me eindeloos in de burchten die haar verhalen zijn, verliezen. Relaxed meerijden met een figuur wat ze neerzet, waar praktisch geen concrete geografische  informatie voorbij komt.
Dromerig. In zekere zin, tenminste.

Ripper is in dat opzicht totaal anders. Het combineert Allendes’ gave om een verhaal te vertellen met de elementen van een detective.
Een groepje Ripper-spelers (het is een spel op internet, maar van wat de lezer ervan meekrijgt is het niet zozeer een spel, meer een soort online forum) hebben zich verdiept in een serie ongebruikelijke moorden.
De informatie die ze daarbij krijgen toegespeeld is ongekend groot te noemen. Zelf ben ik niet bekend met dergelijke informatievoorzieningen voor mensen die in principe niks met een politie-onderzoek te maken hebben. Geen idee of dit inderdaad normaal is in de VS, maar mocht dat zo zijn: wauw….geen wonder dat de schreeuw om recht op privacy zo groot is dan?!
Als dochter van een politie-agent snap je nog wel dat Amanda Martin wat meer informatie dan gebruikelijk is, ter beschikking zou kunnen hebben, maar ze heeft niet zomaar info. Complete dossiers. Waarvan ik dan zou denken: doen de collega’s daar niet moeilijk over dan? Of haar vader? Overigens krijgt ze de dossiers van haar opa, maar Amanda’s vader weet dondersgoed dat ze toegang heeft tot die dossiers en ook dat ze die deelt met haar medespelers.

Hoewel de karakters zoals gewoonlijk goed zijn uitgewerkt, krijgt het verhaal als zijnde een detective pas echt op het allerlaatste moment een dosis spanning mee. En dan eigenlijk nog niet echt, omdat het vertellende karakter van Allende haar nog steeds in de weg zit.
Of, om het anders te zeggen: een pageturner zoals Dan Brown is het niet. Dat is de stijl van Allende niet. Ze kan dat kennelijk ook niet. Het blijft haar manier van schrijven die je leest, maar ineens met de elementen van een thriller erbij. Die vooral misplaatst voelen. Want het leest niet lekker weg. Als een trui die er goed uitziet, maar teveel kriebelt.

 

A completely different novel than I’m used to from Isabel Allende. In the back of the book, she explains she’d planned to cowrite this with her husband, but they changed their mind after their marriage was starting to feel unsafe because of it. She continued solo.
Who is familiair with Allendes’ writingstyle, possibly has trouble thinking of a detective to go with that. Well, at least not me. I can loose myself completely in the castles that are her stories. Endlessly drifting away with the characters she puts on display, where hardly any geographical details are given.
Dreamy. In a way, at least.

Ripper is different in that way. It combines Allendes’ gift to tell a story with the elements of a detective. A group of Ripper-players (a game on the internet, but as far as the reader can tell, it’s basically not really a game, it’s a sort of forum) has gathered to solve the mysteries of a series of unusual murders.
Their sources are -I hope- quite unusual. If you’re not involved with a criminal case directly or indirectly. I don’t know if this is how things work in the USA but if it is, I no longer wonder why the rights of privacy are so faught for!?
Being a daughter of a policeman you kind of understand how Amanda Martin can be close(r) to the source, but still: she doesn’t just have ‘a bit of info’. She has access to the complete case file?! Handed to her by her grandfather, but her father (who is the actual officer of the family) knows Amanda has it and also knows she shares it with her peers. I kept wondering if none of the police colleagues were wondering where the files went? 

Though the characters are worked out well, the way the story develops is quite slow. There’s no real tention until the very end. And still it has trouble to take off by then, as Allendes’ writingstyle is simply not like that. Or, to put it differently: it’s not a pageturner the way Dan Brown writes it. Allende is a completely different author of course, and she apparently lacks the ability to make it a real thriller. So it’s her writing style with some elements of a detective. It feels odd to read. The thrilling part never becomes part of your brain. It’s like wearing a sweater you like the look of, that itches like mad.
All in all not a bad book at all, but not as thrillling as you might hope for.

 

Morgen wordt vandaag (recensie) Ruth Knieper

Dit boek verhaalt over Sara Schouten, nog net geen 18, die in een land/wereld woont waar kinderen en ouders al van jongs af aan gescheiden levens van hun ouders leiden.
De overheid heeft bepaald dat kinderen beter opgevoed kunnen worden door professionals. Dat zijn de ouders niet, dus gaan de kinderen naar een internaat tot ze 18 zijn. De eerste vier jaar mogen ze wel thuis blijven, maar onder begeleiding van een oppas. Op het internaat zijn er Totans die het begeleiden doen. Die wet- en regelgeving van het land in de kinderen stampen. Dat ze volgzaam moeten zijn, de regels/wetten opvolgen en dat werken het allerbelangrijkste is wat er bestaat.
Op een avond is er brand in het internaat. De regels binnen het internaat zijn streng. Voor alles wat niet mag en toch gedaan wordt, volgt straf. Als het licht op de gang uit is, mag je niet meer op de gang zijn. Sara hoort die avond wel iemand op de gang brullen dat er brand is en dat iedereen weg moet, maar ze is zo bang voor straf, dat ze haar belangrijkste bezittingen (geldamulet, brieven voor haar broer, kistje persoonlijke bezittingen) bijeen schraapt en haar toevlucht neemt tot het raam. Zodat ze niet over de gang hoeft, want dat durft ze echt niet.
Als ze uit het raam is gesprongen en ineens merkt dat ze de enige is, besluit ze spontaan te vluchten. Het wordt haar missie om haar broer Mark te zoeken. Die heeft ze al niet meer gezien sinds ze 4 is.

Eerlijk gezegd heb ik het nu al spannender omschreven dan het in het boek voorkomt. De schrijfster heeft het principe ‘schrijven is schrappen’ niet toegepast en zodoende is het verhaal heel, heel traag. Vrijwel elke zin wordt herhaalt. Elke gedachte die Sara heeft lijkt ze hardop uit te denken en dan nog eens uit te leggen. Het boek beslaat zo’n 300 pagina’s en dat is dubbel zoveel als de schrijfster gebruikt zou moeten hebben om het boeiend te houden.
Er zitten betere stukken tussen, maar die beginnen pas vrij laat in het boek.
Er is geprobeerd om een soort ‘The Village’ leven te omschrijven. Ik vermoed in elk geval dat het heel spannend bedoeld is, maar door de continue herhaling van alles valt dat spanningsveld volledig weg. Werkelijk elke zin staat dubbel.
Hoewel ik heb begrepen dat het boek voor 15-jarigen zou zijn, wat gezien een zekere passage in het boek op zichzelf niet overdreven is, betwijfel ik of het verhaal genoeg de aandacht vast weet te houden voor die leeftijdsgroep.

Spannender stukken zitten pas veel meer op het einde, op zichzelf logisch, maar tot die tijd weet het verhaal je ook niet echt te grijpen.
Het gaat eigenlijk puur om de ontwikkeling van Sara die in de wereld terechtkomt waar zij (en met haar alle kinderen tot 18) al die tijd van afgesloten is geweest. Daar heeft het verhaal dan weer niet genoeg impact voor. Er gebeuren zijdelings zaken waarvan je zou willen dat de schrijfster meer doet dan ze alleen ‘aanraken’, maar kennelijk heeft ze daar geen zin in. Als het boek onderdeel uit zou maken van een serie -die indruk heb ik niet- dan zou dit een intro met een redelijke cliffhanger zijn. Daar lijkt geen sprake van te zijn.
Ik denk dat dit boek beter had gewerkt als dagboek. Dan verwacht je ook niet per se heel veel. De eindeloze mijmeringen die Sara heeft zijn dan gewoon onderdeel van haar, niet zozeer van het verhaal. De details die ze geeft en die verder geen toegevoegde waarde hebben, zouden op zo’n moment ook onderdeel zijn van wat haar hoofdpersonage opvalt en bezighoudt. Als verhaal is het echt saai.

Opvallend is ook dat het boek is bedoeld als fantasy, terwijl de namen van de hoofdpersonen hele alledaagse namen hebben. Sara, Ingrid, Marit, Floor. Je fantasie wordt niet erg geprikkeld bij het lezen daarvan. Het enige wat lijkt af te wijken zijn de opvoedmethoden voor kinderen, wat overigens gebaseerd lijkt op het Zweedse model, de manier van betalen en identificeren. Veel meer heb ik in elk geval niet kunnen ontdekken.