BlackList

Serie met James Spader en Megan Wood. James Spader speelt Reddington, een crimineel die zichzelf bij de FBI aan komt bieden als hulp bij het opsporen van, wat hij zelf graag noemt, zijn ‘BlackList’. Hij wenst alleen te spreken met Elizabeth Keen, een vrouwelijke FBI-agente die nog nooit van hem gehoord heeft.
Het gesprek wat tussen beiden volgt heeft een enorm hoog Hannibal Lecter & Clarice Starling-gehalte. Sterker nog, het lijkt erop dat men heeft willen uitproberen hoe het zou zijn als die twee inderdaad op regelmatige basis zouden samenwerken.
Er vallen hier en daar helaas wel gaten in het script, of draaiboek, of hoe je het ook wil noemen. Zo wordt Mrs Keen (ze is getrouwd) al in de eerste aflevering gevraagd wat haar profilering (daar is ze specialist in) van haarzelf zou zijn.
Ze omschrijft zichzelf als ‘bitch’. Robin Wright in ‘House of Cards’ is een bitch. Keihard en onbesuisd. Megan Wood als Mrs Elizabeth Keen is dit geenszins. Ze doet me denken aan Ellen Page in ‘Juno’. Aantrekkelijk, slim en principieel.
James Spader is een genot om naar te kijken. De zeer droge humor spat er bij hem van af. De laatste serie waar ik hem in zag was Boston Legal en dezelfde idiotie komt in het personage van Reddington tamelijk regelmatig voorbij.

De muziek uit de serie is tamelijk hinderlijk aanwezig in de tussenstukjes. Zeurend, af en toe krijsend, erg op de voorgrond. Het is kennelijk de bedoeling dat de teksten uit de muziek het woord doen, in plaats van personages. Nu is muziek een persoonlijk ding, dus dat kan aan mij liggen.

Gebrek aan realiteit hier en daar. Een cavallerie aan auto’s wordt gestopt door 1 lullig mannetje die een bordje voorhoudt op de weg. Als dat echt was, zouden de auto’s dat geweten hebben en niet verrast zijn. Dat is hun taak als FBI. Iemand wordt neergeschoten en er kan nog geen ‘auw!’ af. Geen kreun wordt gelaten. Beelden voorbij zien komen waarbij je denkt: dit moet een hint zijn, maar nee. Het lijkt daardoor af en toe of er slordig ge-edit wordt: dat er scenes in zijn blijven zitten die geen toevoeging voor het verhaal hebben.

En toch blijf je kijken, want man, wat hebben ze het verder leuk aangekleed. Een blacklist van criminelen, waar een voor een mee afgehandeld wordt. Een soort Dexter, maar zonder de romantisering van het doden. Het is het afrekenen met oude kwelgeesten. Ik denk dat dat het hem doet.
Prachtig.

Tv-show with James Spader and Megan Wood. James Spader plays Reddington, a criminal who offers the FBI his services to fade out, what he likes to call himself his ‘Blacklist’. He only wishes to speak to Elizabeth Keen, a female agent who has never heard of him before.
The meeting that follows is very much the one Hannibal Lecter and Clarice Starling once had. In fact, it does seem as if they have tried to put this specific duo into a tv-show.

The script isn’t covering overall, unfortunately. The irregularities are quite obvious every now and then. For instance, Mrs Keen is asked in the very first episode to profile (this is her specialty) herself.
She describes herself as ‘bitch’. Robin Wright in ‘House of Cards’ is a bitch. A real one. Mrs Elizabeth Keen doesn’t compare even close to that. She reminds me of Ellen Page in ‘Juno’. Attractive, smart, strong on work ethics.
James Spader is a delight to watch. The very dry sense of humour is truly entertaining. The last tv-show I saw him in was Boston Legal and the same idiocy passes by here regularly.

The musical interludes aren’t pleasing to my ear. It’s often ‘screamy’ and just not adding in my opinion, but since this is a different chapter, I’ll leave it to that. Especially because the yrics of the music often seem to tell why that interlude just needs to be there. I’m someone who rarely, if ever, listens to lyrics.

Lack of reality here and there. A cavallery of important cars that gets stopped by a bloke holding nothing but a ‘Stop’ sign plate. If they were any good, they would know and they wouldn’t get surprised by it.Someone gets shot and doesn’t even yell the slightest ‘ouch!’. Not a moan or anything. And parts of scenes where it seems like you should pay attention to certain details, but nothing comes of it. This makes me think that somehow the editing-part doesn’t get a proper treatment. As if some parts aren’t meant to be shown at all, as they have no aditional value to the episode.

And still: you keep watching, as they organised all of it so lovely. A blacklist of criminals that’s being dealt with. A bit like Dexter, I suppose, but without romantisizing the killing. It’s dealing with bullies in a way. This could be why it keeps you entertained.
Simply lovely.