In her shoes

De film verhaalt over de zussen Maggie en Rose. Tegenovergestelde exemplaren.

Maggie (Cameron Diaz) is alles wat Rose (Toni Colette) niet is: wild, sexy en aantrekkelijk. Waar Maggie elke man kan krijgen die ze wil, moet Rose enorm veel moeite doen om gezien te worden. Maggie kan geen baan vasthouden, Rose heeft al jaren vast werk op een groot kantoor. Maggie is doorgaans dak- en geldloos.
Door dat laatste komt de zorg voor Maggie ook soms op Rose’ schouders neer, omdat hun vader na het overlijden van hun moeder hertrouwd is. Deze stiefmoeder heeft een dochter die zo waanzinnig perfect is, dat haar moeder (hun stiefmoeder) het liefst zo min mogelijk de slechte invloeden van Maggie in de buurt heeft. Of überhaupt haar stiefkinderen. Over deze nogal scheve relatie wordt in de film geen moment verder ingegaan. Het wordt later kort aangestipt, maar dat is alles. Je ziet vader niet opkomen voor zijn kinderen tegenover zijn vrouw. Niet echt aardig.
Maggie belandt bij haar vader als Rose en zij weer eens ruzie hebben, waar ze briefkaarten ontdekt van hun oma. Gericht aan haarzelf en Rose. Een oma waarvan ze geen idee had dat die zelfs nog in leven was. De briefkaarten bevatten geld. Met dat geld koopt Maggie een treinticket naar deze oma.
Haar oma (gespeeld door Shirley MacLaine) is blij om eindelijk weer wat familie te hebben, maar geeft Maggie toch de mentale klap die ze nodig heeft. Ze dwingt Maggie volwassen te worden. Oma zegt haar te zullen helpen, maar vindt dat Maggie toch echt mee moet werken. Er is nog wel een vacature in het ‘bejaardenhuis’ waar zijzelf woont.

De film is licht en luchtig zoals je mag verwachten als Cameron Diaz erin meespeelt. Het heeft de oppervlakkige diepgang die je van een Hollywood film kunt verwachten. Toni Colette is eigenlijk te goed voor deze film, net als Shirley MacLaine, maar vermaken doet hij heus.

This film tells about the sisters Maggie and Rose. Opposites.

Maggie (Cameron Diaz) is everything that Rose (Toni Colette) is not: wild, sexy, attractive. Maggie can have any man she wants, Rose has to to get her self noted to accomplish as much. Maggie can’t keep a job, Rose has had the same steady job in a big office.
Marggie is usually homeless and out of money.
Because of the latter, caring for Maggie is part of Roses’ live, because their father has remarried after the death of their own mother. This stepmother has a daughter that’s so incredibly perfect, that her mother (their stepmother) doesn’t feel like having Maggie’s bad influences around too much. Or even her stepchildren. This quite unbalanced relationship isn’t explored much more during the film. It’s being noted, but that’s it. You don’t really see the father stepping up for his children. Not that nice.
Maggie ends up at her dads’ if Rose and her have had another fight, where she discovers birthdaycards from their grandmother. Addressed to herself and Rose. A grandmother she had no idea was even still alive. The cards have money in them. With that money, Maggie buys a train ticket to this grandmother.
Her grandmother (lovely portrayed by Shirley MacLaine) is happy to have a bit of family at last, but in the end gives Maggie the mental push she needs. She forces Maggie to grow up. Grandmother tells her she will help her, but she finds that Maggie should work. There’s a vacancy open in the ‘elderly home’ where she is part of.

The film is light and breezy as one can expect if Cameron Diaz is part of it. It has the shallowness you can expect from a Hollywood film. Toni Colette and Shirley MacLaine are really too good for this film, but it does entertain. 

 

Burn After Reading

With Frances McDormand, Richard Jenkins, Brad Pitt, John Malkovich, Tilda Swinton, George Clooney.
A promising cast that doesn’t disappoint. Frances McDormand is Linda Letzke, employee at a sports center along with Richard Jenkins -who has a crush on her without her knowledge- and a lovely portrayed brainless Chad (Brad Pitt). I was truly taken by his masterly stupidity. Because let’s face it: in general, this man is cast to play the pretty boy, or the good guy at least.
In this film he is a fitness instructor, meant to be a karikature of that profession. He is the sidekick of Linda Letzke, who is planning a complete makeover of her body with the help of a plastic surgeon. Given that she works at a fitness center, she doesn’t earn enough money to complete this special quest.
Osborne Cox (John Malkovich) is a customer at this fitness center and at one day, looses a valuable item. It is, yes, but not as special as it seems to Chad, who happens to be the one finding it. Still, he and Linda Letzke decide to blackmail Osborne Cox to gain the money that Linda needs for her operations.
And yes, this is just one of the silly storylines. It’s a true beauty and I laughed myself in stitches.

 

De Gelukkige Huisvrouw

Wie mij kent, weet dat deze film en ik niet bepaald voorbestemd waren (ik ben beslist geen Carice van Houten-fan). Toch dacht ik: even proberen. Omdat ik het boek gelezen heb en daar erg om moest lachen.

Nog afgezien van dat de film zich niet aan het boek houdt -creatieve vrijheid, zullen we maar zeggen-, wordt óók niet de gedachtegang, van de moeder die in de war is, uitgebeeld.

In het boek hang je als het ware over de schouder van Lea, maak je deel uit van wat haar beweegt.
Weliswaar ben je het niet eens met haar manier van handelen, maar je krijgt mee waar het uit voortkomt.
In de film ben je enkel toeschouwer.
Je krijgt geen zicht op wat er zich in haar hoofd afspeelt, terwijl ik denk: als filmmaker zou je scènes in kunnen bouwen waaruit blijkt wat er in haar hoofd gebeurd.
Of een voiceover dit laten uitleggen. Carice komt wel met de getergde blikken, maar er komt geen uitleg. Wie het boek niet gelezen heeft, snapt niet wat er in het hoofd van Lea Meijer omgaat.
Je ziet één of twee keer iets vaags, waarin ze het heeft over ‘een opdracht’, maar hier wordt niet verder naar gevraagd door de betrokkenen.

Lea (Carice dus) is wel goed neergezet als zwangere. Zoals je dat van zowel haarzelf als Nederlandse producties mag verwachten, is ze, compleet nutteloos en niets aan het verhaal toevoegend, compleet naakt te bewonderen, met een pracht van een nepbuik.
Waldemar Torenstra zit goed in z’n rol als bezorgde vader Harry, maar ook aan hem is niet de ruimte gegeven om zich als echtgenoot te profileren. Sterker nog: omdat de makers van de film de vrijheid hebben genomen om in deze filmversie ineens Lea van een baan te voorzien (stewardess, nota bene, wat zeer onregelmatige werktijden inhoudt, feitelijk!) komt hij eigenlijk als volstrekt onsympathiek over.
Nadat hij zegt: ‘ik wil een kind’ en zij antwoordt: ‘waarom, je bent toch nooit thuis?’ komt het antwoord: ‘nee, maar jij wel’. Wat feitelijk niet klopt, want ze werkt in deze versie.
Vind ik persoonlijk toch wat slordig.
De chemie tussen de twee is ook niet enorm sterk aanwezig. Het spat niet van het scherm, om het zo maar te zeggen. Een acteerklus die even móest.

In het boek leef je bovendien veel meer mee met Lea, die weliswaar een cynische, maar ook lachwekkende visie op de wereld heeft. De Lea uit de film is eigenlijk alleen een bitch. Je voelt niet met haar mee. Wel met Harry, die zich ineens voor de zware taak ziet om zijn vrouw weg te sturen omdat ze een gevaar vormt voor hun baby.

Ik zou deze film sowieso niet aanraden aan iemand die het boek gelezen heeft, want je komt bedrogen uit. Als je het niet gelezen hebt, betwijfel ik of de kern van het verhaal – vrouw krijgt postnatale psychose-  wel doorkomt. Bij een psychose heb je last van waanbeelden, iets waar nauwelijks iets van te zien is (ja, een stukje op tv en iets met een begraven pater, maar daar wordt ook weer geen uitleg bij gegeven).

Beetje jammer, al met al.

 

Big Hero 6 (review)

Such a cute film about nerds! Big Hero 6 tells the tale of youngster Hiro, who is very intelligent, but kind of lost track to what’s important. Which means he rather goes out for robot fights to earn money, than to actually accomplish something useful and less dangerous/violent.
He has a big brother, Tadashi, with whom he lives, along with their aunt. Tadashi works at a lab where Hiro has never been, and when Tadashi has, one night again, saved Hiro’s ass while robotfighting, Tadashi decides to bring Hiro to his work.

BINGO!

Hiro is so mightily impressed, he finally decides what he wants: to attend the college attached to the lab his brother works for.

One of the things I like so much about this film is that intelligence is made funny, witty and charming. You instantly fall in love with Honey Lemon’s bounciness and Wasabi’s clumsiness while he is such a perfectionist, really. And as an adult you won’t be able to keep quiet when Baymax makes his Rainman-like comments 😉
It felt like watching a cross of Big Bang Theory, James Bond, Inspector Gadget, and a superhero movie a la Spiderman (for instance).
It is too bad, however, that the clou is been given away too quickly. I do think that the children who this film is aimed at, will have figured it out almost immediately.

Which doesn’t mean one cannot enjoy this film. On the contrary. The action scenes aswell as the slower, emotional scenes are an excellent watch.